Korte samenvatting
Lucia is een jong gelukkig meisje die met haar familie
opgroeit op een landgoed in Noord-Italië. Op een dag komt Giacomo met zijn familie naar het
landgoed in verband met een bruiloft. Lucia wordt stapelverliefd op Giacomo, en
al snel blijkt de liefde wederzijds te zijn. Giacomo vindt Lucia echter te jong
en beloofd na een jaar terug te komen om dan met haar te trouwen. In de
tussentijd kan Lucia zich ontwikkelen tot een echte ‘madame’. Een tijdje nadat Giacomo vertrokken is gebeurd
er iets verschrikkelijks: bij Lucia wordt Pokken geconstateerd. Lucia overleeft
op het nippertje maar zit onder de lelijke littekens. Zo kan ze niet met
Giacomo trouwen, dat zou een grote schande zijn voor hem. Ze laat haar moeder
Giacomo de leugen vertellen dat ze ervandoor is gegaan met een ander. Om niet
helemaal te liegen vertrekt ze wel van huis en belandt ze na vele zwerftochten
in Amsterdam, waar ze in de prostitutie gaat werken. Via een vaste klant komt
ze onverwachts weer bij Giacomo terecht. Hij schrikt van haar littekens en weigert
nog met haar te trouwen. Lucia krijgt uiteindelijk een relatie met een vaste
klant, meneer Jamieson. Samen vertrekken ze naar Amerika en gaan ze een
gelukkige toekomst tegemoet.
Nieuwe kaft
Mijn kaft ziet er misschien wat kaal en tegelijk ook angstaanjagend uit, maar dat was juist de bedoeling ervan. Ik wilde het verhaal linken aan de kaft: een heftige tijd van spanning en pijn. Door de binnenkomende foto en de quote onderaan de kaft vind ik dat dat aardig goed gelukt is. Mensen moeten dit boek gaan lezen omdat het een uniek verhaal verteld over de liefde dat niet snel uit je gedachten zal ontglippen. De potentiële lezers kunnen aan de quote afleiden dat het boek over liefde gaat.
Stijl
Het gehele boek is vanuit het perspectief van Lucia geschreven.
Hierdoor ervaar je het proces hoe zij ziek wordt en hoe ze weer herstelt van
dichtbij; het proces dat Giacomo nooit zal kennen. Door de keus om het boek
vanuit het perspectief van Lucia te schrijven ‘duik’ je bij wijze van spreken
in haar leven en maak je de heftige dingen die zij meemaakt van dichtbij mee. Daardoor
wordt het boek verdrietig, dramatisch en spannend tegelijk. Deze schrijfstijl
spreekt mij zeker aan, want ik hou wel van dat soort heftige thema’s en vind
het lezen van boeken waarin je echt ‘in iemands schoenen staat’ heel
indrukwekkend.
E-mails
Beste Lucia,
ik heb je verhaal gelezen en omschrijf het in één woord als:
heftig. Hoe je jezelf door alles hebt heen geslagen vind ik heel moedig. Hoe je
je ziekte overwon, hoe je met de emotionele klap dat je niet met Giacomo kon
trouwen omging, hoe je je keuzes maakte. Nu heb ik wel een paar vraagjes over
dat laatste; je keuzes. Waarom zijn jij en meneer Jamieson naar Amerika
vertrokken? Waarom zijn jullie niet gewoon in Nederland gebleven? Vonden jullie
Amerika een leuker land of was er een andere reden…? Daarbij heb ik nog een
vraag. Heb je nog contact met je familie sinds je naar Amerika bent vertrokken
of heb je die helemaal losgelaten? Zo nee, waarom heb je geen contact meer? Zo
ja, hoe is het contact en de relatie nu tussen jou en je familie? Ik ben heel
benieuwd naar het antwoord op deze vragen en zou het daarom ook heel leuk
vinden als ik een mailtje terug kreeg!
Met vriendelijke groetjes, Tessa van der Linden.
Hallo Tessa,
wat leuk dat je mij mailt! Ik vind het heel leuk om te horen
dat je zo geïnteresseerd bent en geef je dan ook graag antwoord op je vragen. De
reden waarom meneer Jamieson en ik naar Amerika zijn vertrokken is heel simpel.
Meneer Jamieson wilde graag in Amerika gaan wonen en ik hield (en hou) te veel
van hem om alleen in Nederland achter te blijven. Bovendien had ik in Amsterdam
heel weinig mensen die ik kende, laat staan mensen met wie ik een band had. Ik
had eigenlijk niet zoveel te verliezen als ik naar Amerika vertrok, wel als ik
in Nederland bleef: mijn liefde. Daarom ben ik vertrokken en ik ben nog steeds
heel gelukkig met die keus… Wat betreft je tweede vraag of ik nog contact heb
met mijn familie: Nee. Jammer genoeg is dat contact verwaterd. Ik heb zoveel
meegemaakt en ben op zoveel verschillende plekken geweest nadat ik bij m’n
familie ben weggegaan. In het begin hadden we nog wel contact, maar we hoorden
langzaam maar zeker steeds minder van elkaar door de enorme afstand en de
onduidelijkheid over mijn verblijf. Dus zo is ons contact eigenlijk onbewust
verbroken. Ik vind het wel jammer, maar ik mis ze niet. Zoals ik nu leef ben ik
gelukkig. Ik hoop dat ik je zo voldoende heb kunnen informeren!
Groeten, Lucia.
